29 setembro 2009

As contas claras

Aínda que o Pachi Vázquez ande facendo xogos de maxia, a pouco que se mire as cousas son como son, e a xente non é parva.

Retomando a anterior entrada do blogue, o do topónimo xa cheira. Todo se amañaría se alguén estivese disposto a aceptar unha obviedade: o nome oficial –A Coruña- resposta a filosofía coa que se redactou unha lei de normalización que defende a asunción do galego como lengua propia –aínda que quizáis non sexa ésta a mellor denominación, o castelán, de facto, tamén o é-. Logo, cadaquen, como é lóxico, que lle chame La Coruña, La Corogne ou o que lle pete. Pero o topónimo oficial é, debe ser, penso eu, A Coruña. De seguro que nin este mínimo asinaría o animal de bellota de Negreira, mais penso que razonable abondo.

Outra volta, non se pode estar en misa e mais repicando. O dos socialistas galegos non ten amaño, ben é verdade. Son capaces de roubarche a carteira coa dereita e facerche un cariño coa esquerda, que se supón que é a boa – man, digo. “Ou arre ou xo”:se van estar na manifa en defensa, non o esquezan, dun marco legal de defensa e promoción activa do galego, non se pode xogar a facer a “galegada” de novo, co tema do topónimo, e andar asubiando e mirando para arriba. Cál é, logo, a excusa? Esa suposta “liberdade”?

Se fora así, e o fondo do problema fora unha cuestión de liberdade, de conflito de dereitos, a cousa é ben fácil: que asuma de cheo o rollo macabeo ese e que permita o(s) topónimo(s) en castelán tamén, que deixe a elección dos pais o ensino do galego, que non subvencione ás iniciativa empresariais, xornalísiticas, cidadáns en galego, cadaquen que faga o que lle pareza. A lei de supervivencia, e listo: así non adamos dando voltas.

Ou é que que queremos rabuñar votos por unha banda –a do BNG- e non perdelos pola outra –a alcaldía d’A Coruña? O que lle vai pasar ao PSdeG é que os vai perder todos. Bueno, todos non: na Coruña Negreira é o que vai tirar réditos, porque lles vai levar o asento en María Pita fixo, se non, ao tempo. Outra cousa éche a póla nacionalista, éstes seguirán apanpando e non serán quen de ver o carril de aceleración que lles están a regalar estes cheiñas do PSOE.

Así de triste é a política nesta nosa comunidade.

27 setembro 2009

Viejos recuerdos

La verdad es que esta mañana de domingo, soleada y agradable en Madrid, no he podido evitar ponerme nostálgico. Ustedes pensarán que dado que este blog habla gallego y respira Galicia, será cosa de la "morriña": ya se sabe, los gallegos, siempre pensando "na terriña". Pues no, no van por ahí los tiros.

El viernes leía con gran emoción en el Xornal que los socialistas gallegos iban a apoyar la manifa del 18 de octubre -valga esto como cuña publicitaria, por cierto- de la plataforma Queremos galego, vinculada al nacionalismo político y social. Alegría porque, como ya habrán constatado en otras entradas de este espacio, creo que la desactivación del mensaje de la derecha gallega sólo será exitosa si surge de la sociedad civil en todas sus diferentes manifestaciones, y esto parecía una muy buena nueva.

Pero, como decía al principio, es tiempo de añoranza, será por aquello del otoño y esas cosas. Porque si bien es cierto que la noticia que comentaba era alentadora, no he leído ninguna declaración pública del PSdeG que la confirme, aunque los socialistas coruñeses sí han tenido tiempo en la edición galega de El Pais para posicionarse. "¡Qué tiempos aquellos!", habrá pensado el alcalde Losada, que bien se vivía con Paco, eramos los amos de la city, y nos gastábamos las perras en hacer desaparecer cualquier vestigio gallego de nuestra ciudad.

Ahora comprenden porque me ha surgido la lagrimilla. Después de cuatro años de esperanza, de nuevas perspectivas, volvemos a lo de siempre. Esto es de chiste, la verdad. Porque si lo del PP forma parte de su esencia ideológica y lo del BNG es un serio problema de miopía política, en el PSdeG hay algunas cosas demasiado cómicas para tomárselas en serio: coaligados con el BNG desde las últimas municipales, se han visto obligados a moderar su discurso al respecto, y los coruñeses han (hemos) tenido que soportar una inédita modalidad de bilingüismo en el gobierno municipal, no ensayada todavía en Galicia: los socialistas en castelano y Tello y los bloqueiros en gallego, básicamente. Pero es que esta nueva vuelta de tuerca de Losada es para partirse. Que por cierto, viene de un análisis del PSOE local que convierte en obvio un sentimiento suyo del pasado: gana el PP porque la gente se siente represaliada por el gallego, así que lo que nos toca a nosotros ahora es volver a lo que siempre nos ha gustado La Coruña, Arteijo y tapas de rajo, y que no nos vean con los del BNG, que no nos van a dejar entrar en El Casino. Lo ha repetido Fermín Bouza una y mil veces: clases medias de origen rural con una patológica necesidad de reconocimiento social, incluso por encima del respeto a su esencia y origen familiar.

En resumen, que así no vamos a ninguna parte, que estamos en lo de siempre: seguimos con un sentimiento de culpa genético, que nos obliga a dar explicaciones sobre cosas que no deberían exigir ninguna explicación. Y dice el dicho castellano que "no se puede estar en misa y repicando", así que, señores del PSdeG, Pachi and Company, decídanse, por Dios. Y dejen esto, que nos hace mucho daño, aunque no lo crean.

¿Entienden ahora por que me he puesto nostálgico esta mañana de domingo?

15 setembro 2009

Pre-juicios

Los científicos sociales los llaman frames, marcos discursivos, diría yo, en castellano. No son más que esas grandes verdades irrefutables, evidentes, que forman parte de la agenda pública después de haber sido inoculados por los mass media, las organizaciones empresariales, la publicidad, los partidos políticos, y un largo etc que no vienena cuento enumerar: a modo de rápido ejemplo, recuerden aquello del "nacionalismo vasco = terrorismo", o el gag aquel que rezaba "el castellano está desapareciendo de las escuelas gallegas", y demás paparruchas del ramo. En fin, no me quiero enredar con esto: consiste, básicamente, en "colocar" un tema en la famosa "agenda" como si fuera una verdad revelada, independientemente de que sea una absoluta falsedad; lo que interesa es acotar el marco del discurso en esas premisas con el único objetivo de desestibilizar torticeramente los presupuestos del rival.

Pues bien, este marco es el que hay que quebrar, de una vez por todas, con respecto a nuestra lengua gallega, encerrada en las mazmorras de una derecha rancia y negadora que sólo quiere asolar nuestro país. Necesitamos pedagogía, y necesitamos llegar a todos, esta vez es imprescindible dar un paso definitivo hacia delante. Para luchar contra ese frame que nos atenaza, cualquier munición es buena. Ésta, que encontrarán en el youtube, es de las mejores que he visto recientemente: dejen lo que estén haciendo y disfruten, se divertirán y contarán con muchas más razones, más todavía, para continuar con esta pequeña lucha que nos dignifica como personas y como pueblo

10 setembro 2009

Sacando a cabeza

As miñas férias remataron coa chegada de setembro, mais os cambios que me trouxo este mes fan que non tivera tempo de me pasar antes por aquí : novo (e moito) traballo, así que menos tempo para a "troula", farase o que se poda.

Pouco hai que dicir co curso retomado; a "deconstrucción" do noso goberno segue en marcha, a oposición apampando, a sociedade "á galega", morna, e a economía sen comentarios. Un pouco aburrido, certamente. Poucas ganas, xa que logo, hai de darlle moitas volta ao tema, xa está falado e, ata que non haxa outras novas significativas, non haberá moito máis que comentar. Como eu teño pouco que aportar, propóñolles unha visita as novas ligazóns do blogue, duas propostas serias, moi serias, xustamente por estaren en chave de humor: desfruten, han rir e aprender.

E, para rematar, non querería marchar sen facerlles unha última recomendación: o magnífico Antón Baamonde encetou antes das vacación unha serie de artigos imprescindibles sobre o coruñesismo, as elites locais (e localistas) e o problema das clases dirixentes que, aínda que se centra na miña benquerida cidade, creo que pode ser extensible a todo o noso país, por desgraza: non a perdan, insisto.

Prometo voltar de contado, se non con "voz propria", alomenos con boas recomendacións: espero, logo, que teñan sorte e a leria do choio se estenda máis do esperado.