A metáfora do aikido

Comentaba noutros post previos que a situación límite do galego esixe medidas urxentes. A dificultade, desta volta, é que, ademáis da negativísima coxuntura política e social, xa non hai marxe para o erro. De aí que haxa que enxergar unha estratexia que cualle de forma clara na cidadanía, tanto galego-falante como "sensible" ao galego, e, sobre todo, que non sexa entendida como algo "imposto".

Os resultados electorais ou un superficial pulso a opinión da rúa demostran sen moitos paliativos que a xente entende que o enfoque normalizador da anterior Xunta foi "agresivo" e que lesiona as "liberdades" (sic) de pais e cidadáns. Xa sei dabondo que, desde unha perspectiva seria e "científica", isto non ten xeito nin maneira, pero, como di aquel, éche o que hai: podemos seguir falando de mapas sociolinguísticos, deturpación, reintegracionismo, e todas esas "trapalladas" -en sentido figurado, digo- ou sermos pragmáticos e entender, dunha santa vez, que isto non é Catalunya.

Pois pensando nisto -extraños os mecanismos do cerebro humano- veuseme a cabeza o aikido (xuro que non adoito mirar as pelis de Steven Seagal), unha arte marcial nipona que, máis que en bater no rival, consiste en aproveitar a súa enerxía para tumbalo e vencelo; esto, aínda que non o crean, ten relación co que falabamos antes: sendo realistas, temos que asumir que algunhas das teses de Galicia Bilingüe teñen convencido a moitos galegos. Porén, penso que non vai rendible -non o ten sido- unha extratexia de confrontación, posto que a apelación a esa suposta "liberdade" ten demostrada a su eficacia, e ir na súa contra pode significar, para o cidadán de a pé, sermos uns "inquisidores da liberdade". Por tanto, pensemos no aikido e, aproveitando o traballo feito por GB, sigamos a estela do Bilinguísmo, máis desta volta, "real".

Qué supón isto?

• Asumir con plena naturalidade o bilinguismo, rexeitando a idea dunha normalización "retroactiva" que proxecte a nostalxia dunha Galicia monolingüe.
• Defender o pluralismo linguístico e a liberdade, e para iso asegurar, xa que logo, o ensino e a posibilidade "real" de viviren en galego.
• Esixir ás forzas "non nacionalistas" a seren máis galeguistas, ao xeito "piñeirista" (un partido naciolista ou todos os partidos un pouco galeguistas?), véndose na obriga de aceptar sen remudas os plantexamentos de mínimos.
• Convertir ao BNG, ou o que fique deles, nun partido que asuma as teses do bilinguismo tamén, mutatis mutandi do anterior, co cal desactivaríamos os ataques dos amigos de GB.

Nada máis, e nada menos, que normalizar o bilinguismo. De vez.