24 novembro 2009

Mudamos o alugueiro

Renovarse ou morrer, amigos.

Marchamos a otras latitudes máis septentrionais, como non podía ser doutro xeito. Mais aquí as latitudes son virtuais, así que non se asusten. De hoxe en diante agardámolos nas terras de BLOGALIZA, con novo nome e novo blogue.

Vaian velo e desfruten. Só teñen que picar nesta ligazón:


Deica agora!

11 outubro 2009

¡TOD@S A COMPOSTELA!

En castellano, os pido a tod@s l@s galleg@s, que hablen gallego o castellano, a todos los españoles, a todos aquellos con cariño a su tierra, Galicia, acudan a esta manisfestación el próximo domigo en Santiago de Compostela.

Nuestra lengua, la que nos identifica como colectivo, como pueblo diferenciado del mapamundi, debe estar por encima de luchas partidarias, de ideologías.

Acudamos a reivindicar la LIBERTAD EN IGUALDAD con nuestra otra amadísima lengua, el castellano, para nuestra lengua autóctona, aquejada del cáncer de la diglosia. Vayamos...

"Deitado frente ao mar"

Lingoa proletaria do meu pobo
eu fáloa porque sí, porque me gosta,
porque me peta e quero e dame a gaña;
porque me sai de dentro, alá do fondo
de unha tristura aceda que me abrangue
ao ver tantos patufos desleigados,
pequenos mequetrefes sin raíces
que ao pór a garabata xa non saben
afirmarse no amor dos devanceiros,
falar a fala nai,
a fala dos abós que temos mortos,
e ser, co rostro erguido,
mariñeiros, labregos do lingoaxe,
remo i arado, proa e rella sempre.

Eu fáloa porque sí, porque me gosta
e quero estar cos meus, coa xente miña,
perto dos homes bós que sofren longo
unha historia contada en outra lingoa.
Non falo pra os soberbios,
non falo pra os ruís e poderosos,
non falo pra os finchados,
non falo pra os estúpidos,
non falo pra os valeiros,
que falo pra os que agoantan rexamente
mentiras e inxusticias de cotío;
pra os que súan e choran
un pranto cotidián de volvoretas,
de lume e vento sobre os ollos núos.
Eu non podo arredar as miñas verbas
de todos os que sofren neste mundo.
E ti vives no mundo, terra miña,
berce da miña estirpe,
Galicia, doce mágoa das Españas,
deitada frente ao mar, ise camiño...

CELSO EMILIO FERREIRO
Longa Noite de Pedra

29 setembro 2009

As contas claras

Aínda que o Pachi Vázquez ande facendo xogos de maxia, a pouco que se mire as cousas son como son, e a xente non é parva.

Retomando a anterior entrada do blogue, o do topónimo xa cheira. Todo se amañaría se alguén estivese disposto a aceptar unha obviedade: o nome oficial –A Coruña- resposta a filosofía coa que se redactou unha lei de normalización que defende a asunción do galego como lengua propia –aínda que quizáis non sexa ésta a mellor denominación, o castelán, de facto, tamén o é-. Logo, cadaquen, como é lóxico, que lle chame La Coruña, La Corogne ou o que lle pete. Pero o topónimo oficial é, debe ser, penso eu, A Coruña. De seguro que nin este mínimo asinaría o animal de bellota de Negreira, mais penso que razonable abondo.

Outra volta, non se pode estar en misa e mais repicando. O dos socialistas galegos non ten amaño, ben é verdade. Son capaces de roubarche a carteira coa dereita e facerche un cariño coa esquerda, que se supón que é a boa – man, digo. “Ou arre ou xo”:se van estar na manifa en defensa, non o esquezan, dun marco legal de defensa e promoción activa do galego, non se pode xogar a facer a “galegada” de novo, co tema do topónimo, e andar asubiando e mirando para arriba. Cál é, logo, a excusa? Esa suposta “liberdade”?

Se fora así, e o fondo do problema fora unha cuestión de liberdade, de conflito de dereitos, a cousa é ben fácil: que asuma de cheo o rollo macabeo ese e que permita o(s) topónimo(s) en castelán tamén, que deixe a elección dos pais o ensino do galego, que non subvencione ás iniciativa empresariais, xornalísiticas, cidadáns en galego, cadaquen que faga o que lle pareza. A lei de supervivencia, e listo: así non adamos dando voltas.

Ou é que que queremos rabuñar votos por unha banda –a do BNG- e non perdelos pola outra –a alcaldía d’A Coruña? O que lle vai pasar ao PSdeG é que os vai perder todos. Bueno, todos non: na Coruña Negreira é o que vai tirar réditos, porque lles vai levar o asento en María Pita fixo, se non, ao tempo. Outra cousa éche a póla nacionalista, éstes seguirán apanpando e non serán quen de ver o carril de aceleración que lles están a regalar estes cheiñas do PSOE.

Así de triste é a política nesta nosa comunidade.

27 setembro 2009

Viejos recuerdos

La verdad es que esta mañana de domingo, soleada y agradable en Madrid, no he podido evitar ponerme nostálgico. Ustedes pensarán que dado que este blog habla gallego y respira Galicia, será cosa de la "morriña": ya se sabe, los gallegos, siempre pensando "na terriña". Pues no, no van por ahí los tiros.

El viernes leía con gran emoción en el Xornal que los socialistas gallegos iban a apoyar la manifa del 18 de octubre -valga esto como cuña publicitaria, por cierto- de la plataforma Queremos galego, vinculada al nacionalismo político y social. Alegría porque, como ya habrán constatado en otras entradas de este espacio, creo que la desactivación del mensaje de la derecha gallega sólo será exitosa si surge de la sociedad civil en todas sus diferentes manifestaciones, y esto parecía una muy buena nueva.

Pero, como decía al principio, es tiempo de añoranza, será por aquello del otoño y esas cosas. Porque si bien es cierto que la noticia que comentaba era alentadora, no he leído ninguna declaración pública del PSdeG que la confirme, aunque los socialistas coruñeses sí han tenido tiempo en la edición galega de El Pais para posicionarse. "¡Qué tiempos aquellos!", habrá pensado el alcalde Losada, que bien se vivía con Paco, eramos los amos de la city, y nos gastábamos las perras en hacer desaparecer cualquier vestigio gallego de nuestra ciudad.

Ahora comprenden porque me ha surgido la lagrimilla. Después de cuatro años de esperanza, de nuevas perspectivas, volvemos a lo de siempre. Esto es de chiste, la verdad. Porque si lo del PP forma parte de su esencia ideológica y lo del BNG es un serio problema de miopía política, en el PSdeG hay algunas cosas demasiado cómicas para tomárselas en serio: coaligados con el BNG desde las últimas municipales, se han visto obligados a moderar su discurso al respecto, y los coruñeses han (hemos) tenido que soportar una inédita modalidad de bilingüismo en el gobierno municipal, no ensayada todavía en Galicia: los socialistas en castelano y Tello y los bloqueiros en gallego, básicamente. Pero es que esta nueva vuelta de tuerca de Losada es para partirse. Que por cierto, viene de un análisis del PSOE local que convierte en obvio un sentimiento suyo del pasado: gana el PP porque la gente se siente represaliada por el gallego, así que lo que nos toca a nosotros ahora es volver a lo que siempre nos ha gustado La Coruña, Arteijo y tapas de rajo, y que no nos vean con los del BNG, que no nos van a dejar entrar en El Casino. Lo ha repetido Fermín Bouza una y mil veces: clases medias de origen rural con una patológica necesidad de reconocimiento social, incluso por encima del respeto a su esencia y origen familiar.

En resumen, que así no vamos a ninguna parte, que estamos en lo de siempre: seguimos con un sentimiento de culpa genético, que nos obliga a dar explicaciones sobre cosas que no deberían exigir ninguna explicación. Y dice el dicho castellano que "no se puede estar en misa y repicando", así que, señores del PSdeG, Pachi and Company, decídanse, por Dios. Y dejen esto, que nos hace mucho daño, aunque no lo crean.

¿Entienden ahora por que me he puesto nostálgico esta mañana de domingo?

15 setembro 2009

Pre-juicios

Los científicos sociales los llaman frames, marcos discursivos, diría yo, en castellano. No son más que esas grandes verdades irrefutables, evidentes, que forman parte de la agenda pública después de haber sido inoculados por los mass media, las organizaciones empresariales, la publicidad, los partidos políticos, y un largo etc que no vienena cuento enumerar: a modo de rápido ejemplo, recuerden aquello del "nacionalismo vasco = terrorismo", o el gag aquel que rezaba "el castellano está desapareciendo de las escuelas gallegas", y demás paparruchas del ramo. En fin, no me quiero enredar con esto: consiste, básicamente, en "colocar" un tema en la famosa "agenda" como si fuera una verdad revelada, independientemente de que sea una absoluta falsedad; lo que interesa es acotar el marco del discurso en esas premisas con el único objetivo de desestibilizar torticeramente los presupuestos del rival.

Pues bien, este marco es el que hay que quebrar, de una vez por todas, con respecto a nuestra lengua gallega, encerrada en las mazmorras de una derecha rancia y negadora que sólo quiere asolar nuestro país. Necesitamos pedagogía, y necesitamos llegar a todos, esta vez es imprescindible dar un paso definitivo hacia delante. Para luchar contra ese frame que nos atenaza, cualquier munición es buena. Ésta, que encontrarán en el youtube, es de las mejores que he visto recientemente: dejen lo que estén haciendo y disfruten, se divertirán y contarán con muchas más razones, más todavía, para continuar con esta pequeña lucha que nos dignifica como personas y como pueblo

10 setembro 2009

Sacando a cabeza

As miñas férias remataron coa chegada de setembro, mais os cambios que me trouxo este mes fan que non tivera tempo de me pasar antes por aquí : novo (e moito) traballo, así que menos tempo para a "troula", farase o que se poda.

Pouco hai que dicir co curso retomado; a "deconstrucción" do noso goberno segue en marcha, a oposición apampando, a sociedade "á galega", morna, e a economía sen comentarios. Un pouco aburrido, certamente. Poucas ganas, xa que logo, hai de darlle moitas volta ao tema, xa está falado e, ata que non haxa outras novas significativas, non haberá moito máis que comentar. Como eu teño pouco que aportar, propóñolles unha visita as novas ligazóns do blogue, duas propostas serias, moi serias, xustamente por estaren en chave de humor: desfruten, han rir e aprender.

E, para rematar, non querería marchar sen facerlles unha última recomendación: o magnífico Antón Baamonde encetou antes das vacación unha serie de artigos imprescindibles sobre o coruñesismo, as elites locais (e localistas) e o problema das clases dirixentes que, aínda que se centra na miña benquerida cidade, creo que pode ser extensible a todo o noso país, por desgraza: non a perdan, insisto.

Prometo voltar de contado, se non con "voz propria", alomenos con boas recomendacións: espero, logo, que teñan sorte e a leria do choio se estenda máis do esperado.

06 agosto 2009

Septiembre...

Probablemente, nos veamos en septiembre. También es posible que me deje caer por aquí, pero en Madrid el calor arrecia y me espera una importante metamorfosis en el que siempre ha sido un mes talismán para los no tan buenos pero no tan malos estudiantes, como yo. Les seguiré contando, mal que les pese.

Mientras, mi pais será arrasado desde la ideología, sí, no la gestión, el management neutro y estrictamente "objetivo" de Feij009. En lugar de gobernar una tierra desde un criterio económico, que debe ser el del mayor provecho para el mayor número de ciudadanos, lo dejaremos todo al albur del rigor del pensamiento neoliberal, ausente de estas connotaciones sociales e incómodas. Que les aproveche a los de siempre, que somos los que ahora, de nuevo, por ley de Dios, "gobernamos".

San Antonio, San Antonio nos protexa... GOD S(H)AVE THE QUEEN!

BO VERÁN amigos.

30 julho 2009

... Whatever will be, will be...

Que mellor que comenzar en inglés un post sobre a sonada enquisa sobre o galego no ensino non universitario. Este venres 31, contra as 11:00h AM, sairemos de dúbidas, e poderemos ver o que aproximadamente 190.000 pais -menos do 60%- respostaron a un inquérito mentireiro, raposeiro, feito sen garantías legais, sen control público, sen rigor metodolóxico e que, por riba, será "respectado" e "vinculante".
A estas alturas, xa tanto ten, iste goberno de "xestores" xerou na Galicia unha fenda que pouco amaño vai ter, e suporá, xa o verán, xa o dixemos, un camiño sen volta atrás para a lingua autóctona de Galicia, a lingua desprezada e doente de diglosia, que, ao revés do conto, morrerá a máns do Goliat. Iso si: non conten coa presenza do Sr. Vázquez; algúns prefiren quedar na casa co rabo entre as pernas, o choio que o amañen outros.
Mais insisto, mañá ben se verá.

23 julho 2009

Tristeza absoluta

El tiempo político que está viviendo mi país, Galicia, me asoma a una tristeza infinita, no alcanzo a ver ningún atisbo de esperanza.
La Xunta recién elegida está liderada por un político mediocre puesto al servicio de una estrategia partidaria y supra-nacional, esto es, estatal, que sólo sirve a la élites de aquí y de allá, que cada vez se confunden más. Su gobierno, los que le acompañan, y su (carencia de) proyecto nos están condenando como pueblo, y, como conclusión, nos conducirán a corto plazo a una depresión económica y social. Y no hablo sólo en términos ideológicos, simplemente hay que asomarse a las páginas de cualquier periódico honrado.
Si los que mandan son para echarse a llorar, ¡¿que decir del resto de nuestros políticos?! Unos, oportunistas y mediocres también, mucho; otros, con proyecto, con ideas, pero en la "parra". Ahora se "reanima" el tema del Estatuto pero así, "ao chou": sin calibrar la importancia trascendental que tiene el texto estatutario, que debe definir nuestro modelo de autogobierno y, por tanto también, su dimensión. ¡¿Cómo llamar a eso sino debate sobre la "identidad"?! Pues eso resulta que está vedado por poco "útil", apelando de nuevo a esa falsa huida de la "ideología": ¿hay algo más ideológico que no querer abordar, por estrictor motivos de cálculo electoral, el debate que marcará el techo de nuestra autonomía?
Ya sólo nos quedaría, entonces, la sociedad civil, que yo dividiría entre el lobby en la sombra que gobierna a nuestro Feij009, una tímida elite urbana que no acaba de saber que quiere ser, y el resto que, sin ánimo de importunar, prefieren dejarlo todo al albur del destino. Hablar de la clase empresarial gallega sería una grosería imperdonable para una persona bien educada como yo.
Así lo veo yo y así también lo ve este señor, que lo explica mejor que yo: si no me creen, léanlo, por favor, y verán que no les miento.

09 julho 2009

Cousas superficiais


E non poderá pór unha garabata este señor? Non lle dixeran que ás reunións importantes hai que ir ben vestidiño? Home, as veces hai que ir guapo aos sitios, sobre todo para negociar a financiación estatal!

Cambio de imaxe XA!